Rozdział 31

                                 Nie chciałem

Obudziłam się, Jason spał w łóżku obok. Zasnęłam w ubraniu. Idę pogadać z rodzicami, żeby zajęli się siostrą Jasona gdy wyjedziemy. Rodzice, byli w baraku szpitalnym, tato był na korytarzu. Pobiegłam po mamę.

-Mam prośbę. – zaczęłam. – Jason ma siostrę w wieku 13 lat. Jest sama, zajmiecie się nią gdy wyjedziemy?

-Jasne. To dla nas żaden problem, przekaż Jasonowi. – powiedziała mama.

-Przedstawię wam ją na obiedzie. – powiedziałam.

-Super. Jane, musimy iść na dyżur. Wybacz. – powiedział tato.

-Jasne, rozumiem. – odparłam odchodząc.

Wróciłam do piwnicy, Jason nie spał, siedział na łóżku. Czytał coś.

-Jesteś! Już się martwiłem.

-Załatwiłam twojej siostrze opiekę. – powiedziałam.

-Jesteś wspaniała! – powiedział rzucając mi się w ramiona.

-Przedstawimy ją przy obiedzie. – powiedziałam. – Może się z nią zaprzyjaźnię.

-Nie masz koleżanek w swoim wieku? – zaśmiał się Jason.

-Tak się składa, że odkąd trafiłam do wojska, nie znalazłam żadnej koleżanki. Sami koledzy.

Chciałam zobaczyć co słychać w moim oddziale. Odkąd wyjechałam mieli przerwę w treningach. Pewnie cały ten czas siedzą i nic nie robią.

Po drodze spotkałam Luka, uśmiechnięty szedł obok jakiegoś chłopaka.

-Jane? Co ty tutaj robisz? – zapytał.

-Nie wytrzymałam i przyjechałam. – odparłam.

-Kiedy wracasz? – zapytał.

-Przyjechałam z Jasonem, wracamy jutro. – odpowiedziałam.

-A co z Theo?

-Nie ważne. Muszę lecieć.

Odeszłam od nich, Jason mnie dogonił i razem weszliśmy do namiotu. Ku mojemu zdziwieniu nie było nikogo.

-Gdzie oni są? – zapytałam Jasona.

-Dostali nowego przywódcę. Walter wysłał wiadomość o twoim nowym stanowisku więc przydzielili im kogoś innego. – wytłumaczył.

-Zapomniałam o moim awansie. – zaśmiałam się.

-Chodź Julia na nas czeka. – powiedział i machnął ręką.

Wyszliśmy razem z namiotu i przeszliśmy do sali. Nigdy tu nie byłam. Telewizor, bilard, ping – pong. Zbudowali go nie dawno? Albo po prostu nowicjusze nie mieli tu wstępu. Na fotelu siedziała dziewczyna, ciemne kręcone włosy do ramion. Jest bardzo podobna do Jasona.

-Jak się masz siostrzyczko. – powiedział Jason.

-Dobrze.

-Cześć jestem Jane. – przedstawiłam się.

-Julia. – podała mi rękę. – Jason dużo mi o tobie mówił.

-A to ciekawe. Moi rodzice zajmą się tobą gdy Jason i ja wrócimy do miasta.

-Może w końcu nie będę sama. – powiedziała.

-To bardzo fajni ludzie. – dodał Jason gryząc jabłko.

-Super. Kiedy ich poznam? – zapytała.

-Przy obiedzie.

-To co robimy do tego czasu? – zapytał Jason.

-Muszę jechać w jedno miejsce. – odparłam. – Będę za godzinę.

Wyszłam z sali, wsiadłam na motor i ruszyłam w stronę lasu. Chcę jechać na polanę, gdzie razem z Theo spędziliśmy piękne chwile. Dojechałam na miejsce, zsiadłam z motoru i usiadłam na trawie. Przyciągnęłam do siebie nogi i po prostu siedziałam. Usłyszałam silnik motoru. To pewnie Jason. Na polanę wjechał mężczyzna w kasku, zsiadł z motoru. Jason nigdy nie zakładał kasku. Wysoki chłopak podszedł do mnie. Theo.

-Nie wiedziałem, że tu jesteś. – powiedział.

Wstałam i otrzepałam spodnie.

-Theo ja tak nie mogę. Powiedz mi, dlaczego mnie tak traktowałeś?

-Jane, może myślisz że mam kogoś na boku albo, że w jakiś sposób knuję przeciwko Walterowi ale tak nie jest. – zaczął. – Przez cały ten czas pracowałem, rozmawiałem z prezydentem, w mieście spędzimy dużo czasu. Będziemy pracować w punkcie dowódczym.

-Nawet jeśli tak jest dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? Tylko robiłeś z tego takie tajemnice. Zraniłeś mnie.

-Nie chciałem, żeby tak to wyszło. Jak dowiedziałem się, że zostaniemy tam na długo, zacząłem szukać mieszkania dla nas. Będziemy mieszkać na swoim.

-Theo… Przez te twoje niespodzianki popadnę kiedyś w depresję. – zaśmiałam się przytulając go.

-Czyli nie jesteś na mnie zła? – zapytał.

-Tego nie powiedziałam. – wyszeptałam, całując go lekko w usta.