Rozdział 26

                                     Przegięli

Obudził mnie dotyk dłoni Theo na skórze. Gdy otworzyłam oczy ujrzałam jego piękne brązowe oczy, postrzępione włosy, biały piękny uśmiech. W pokoju było ciemno, za oknem padał deszcz. Dłonią przejechał mi po policzku, nachylił się nade mną i jego wargi lekko dotknęły mojego czoła.

-Wstawaj, idziemy na śniadanie. – wyszeptał.

-Jest już jakiś plan na dzisiaj? – zapytałam.

-Mamy się stawić u prezydenta. – odparł.

Moje ubrania były przewieszone na oparciu krzesła. Podniosłam się, ubrałam buty, koszulkę i marynarkę. Wsunęłam stopy do butów i zawiązałam sznurówki. Na korytarzu czekała już nasza grupa: Walter, Jason, Clark i Luke.

-Wstała nasza śpiąca królewna. – rzucił w śmiechu Jason.

-Spadaj. – odparłam z uśmiechem.

-Dobra chodźcie. Jestem głody. – powiedział Luke.

Zeszliśmy schodami w dół, hol był piękny. Marmurowe filary, obrazy, czerwony dywan pod stopami. Czułam lekki zapach cytryny w powietrzu. Weszliśmy do jadalni, była pusta. Jeden stół był nakryty, z potrawami na stole. Domyśliliśmy się, że to dla nas. Usiedliśmy, na stole leżały 4 potrawy do wyboru do koloru. Nie lubię zbyt wydziwianych posiłków. Sięgnęłam po toasta i krem czekoladowy.

-Warto było czekać dla takich pyszności. – powiedział Jason.

-Uspokój się, nie czekałeś, aż tak długo. – odpowiedziałam.

-Swoje wiem. – odarł.

-Walter, co zrobimy z Alexem i Jeanem? – zapytałam.

-Doszły mnie słuchy że Alex już dostał parę razy. – powiedział patrząc na Jasona.

-No, ale przyznaj należało mu się… - odpowiedział.

-Należało. Jeśli chodzi o Jeana, jest więźniem prezydenta nie naszym, nie możemy nic mu zrobić.

Chwilę siedzieliśmy w ciszy, wszyscy byli zajęci swoim posiłkiem. Ale mieliśmy między sobą jeszcze pewne sprawy do wyjaśnienia.

-Po co dzisiaj mamy stawić się u prezydenta? – zapytałam.

-Dzisiaj dowiemy się, czy będziemy walczyć sami czy z nimi. – odparł Clark.

Byłam zdziwiona, że się odezwał. Odkąd Ellie zmarła, prawie w ogóle się do mnie nie odzywał.

-Jane, możemy porozmawiać po śniadaniu na osobności? – zapytał.

-Jasne. – odpowiedziałam bez zastanowienia.

Dokończyłam śniadanie, wyszłam z jadalni i przed wejściem do hotelu czekałam na Clarka. Inni poszli już do pokojów. Mamy spotkać się za 30 min koło recepcji i razem pójdziemy do prezydenta. Clark właśnie wyszedł z jadalni, od razu mnie zauważył i podszedł.

-Jane, rozumiesz moje zachowanie prawda? – zapytał.

-Rozumiem, wiem, że cierpisz z jej powodu. To nie żadna nowość, że po stracie ukochanej osoby, ciężko jest dojść do siebie.

-Wybacz, że nie odzywałem się do ciebie, ale tej nocy zrozumiałem, że nie mogę traktować cię jak powietrza. Bardzo mi ją przypominasz. – powiedział w smutku.

Nie odezwałam się ani słowem, ciężko mi znaleźć słowa, do tej sytuacji.

-Clark, mogę ci jakoś pomóc? – zapytałam.

-To nic szczególnego. Będę teraz szukał u ciebie, wsparcia.

-To miłe. – opowiedziałam. – Zawsze ci pomogę Clark.- Popatrzyłam na zegarek 15 min no zbiórki.

-Dobra muszę coś jeszcze załatwić, widzimy się za 15 min na zbiórce. – powiedział i wystawił rękę, żebym przybiła mu żółwika.

- Na razie.

Wróciłam do pokoju, Theo siedział nad kartką papieru i coś pisał. Podeszłam do niego, położyłam ręce na jego ramionach.

-Do kogo piszesz ten list? – zapytałam.

-Do siostry, zawiozłem ją przed wyjazdem do obozu 4.

-Theo, chodź musimy się zbierać. – odparłam.

Wyszliśmy z pokoju i udaliśmy się do holu. Koło recepcji stali już wszyscy. Udaliśmy się do ratusza. W drzwiach czekał już na nas prezydent z otwartymi rękami i uśmiechem na twarzy. Czy ma dobre dla nas wieści czy to dobra mina do złej gry?

Weszliśmy do sali konferencyjnej Veronica, Jean i Alex już siedzieli. Gdy ich zobaczyłam, zalała mnie fala gniewu. Szybko ją opanowałam. Usiedliśmy naprzeciwko.

-Zapadła decyzja w dwóch sprawach. – Zaczął prezydent.

-Słuchamy… - odparł Walter.

-Razem z radą zdecydowaliśmy, że podpiszemy pakt sojuszu z wami. – powiedział.

-Wspaniale. – powiedział Jason.

-Jeśli chodzi o nich. – popatrzył na Jeana i Alexa. – Zostali skazani na prace budownicze do końca życia. Krócej… są naszymi niewolnikami.

Widziałam ich załamane miny, nienawiść w ich oczach. Pomyślałam sobie, dobrze im tak, dostaną za swoje. Ani przez moment nie było mi ich szkoda. Gdy usłyszeliśmy decyzję, Theo zacisną moją dłoń. Też był zadowolony z tej decyzji. To nasza wielka szansa. Przyszłe momenty będą zależały, jakie będzie nasze życie. Mamy pomoc, to najważniejsze.