Rozdział 52

Wybacz Jane!

Po dość długiej rozmowie z prezydentem, razem z Theo wyszliśmy z gabinetu. Na korytarzu Theo się zatrzymał.

-Jane, ja muszę jechać do domu, chcę pobyć chwilę sam. – powiedział.

-Jasne, rozumiem. Przygotuj obiad. – zaśmiałam się.

Kącik jego ust na chwilę wygiął się w górę. Przybliżył się pocałował mnie i odszedł. Sprawdziłam grafik, zauważyłam, że Jason ma teraz dyżur w pokoju obserwacyjnym, przy jego nazwisku, było również moje. Weszłam po ciuchu do pokoju, był tam tylko Jason. To dziwne zazwyczaj jest tutaj pełno ludzi, którzy gapią się w te ekrany jak zombie. Jason siedział i patrzył w podłogę, bez ruchu, podeszłam i położyłam rękę na jego ramieniu, ze strachu aż podskoczył.

-Jane ja myślałem, że nie żyjecie…

-Nikt ci nie powiedział? Wróciliśmy już dobry tydzień temu. – powiedziałam.

-Naprawdę? Myślałem, że nadal jesteście w lesie.

Opowiedziałam mu o całej przygodzie w lesie, która nie skończyła się dla nikogo najlepiej. Theo zawsze będzie miał problem z płucami i sercem. A ja mam na sumieniu dwójkę żołnierzy. Gdy tylko mu o tym opowiedziałam, wziął mnie w swoje ramiona. Silne, ciepłe ciało otaczało mnie jak tarcza. Jego twarz była w moich włosach, a usta przywierały do mojej głowy.

-Stęskniłem się…

-Ja też, szkoda, że dopiero teraz się spotykamy.

-Jane, ja muszę ci coś powiedzieć, to ważne. – powiedział.

Na samą myśl mam ciarki.

-Wiem, że twoja mama zmarła, to ciężka sytuacja dla ciebie, taty. Więc postanowiłem, że nie będę nadal obciążać twojego taty Julią. – powiedział.

-Jason, rozmawiałam z tatą, ona mu pomaga, nie szkodzi.

-Chcę ją tutaj sprowadzić. – powiedział.

-Oszalałeś? Popatrz ile jest tutaj ataków, nie będzie tutaj bezpieczna…

-Odkąd dowiedzieliśmy się, że mamy wroga, nikt nigdzie, nie jest bezpieczny. Rozumiesz? – powiedział, wstał i podszedł do okna.

-Nic nie rób, wszystko jest dobrze. – wyszeptałam będąc bardzo blisko niego.

-Jane ja… - zawahał się. – boję się.

Znów znalazłam się w jego ramionach.

-Jest jeszcze jedna sprawa. – powiedziałam.

Opowiedziałam mu o całej sytuacji z Walterem, był wściekły. Wiem, że Jason traktował go jak ojca, znali się od dziecka. A okazał się zdrajcą i mordercą. Schował twarz w dłoniach i tak siedział, dużo czasu.

-Ciężko mi… - powiedział.

-Co się dzieje? – zapytałam z nie pokojem bo zobaczyłam, że w jego oczach zaczynają zbierać się łzy.

-Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? – powiedział.

-Pierwszego dnia gdy byłam w wojsku, cały czas spoglądałeś na mnie, pamiętam. – odparłam.

-Jak myślisz dlaczego cały czas na ciebie patrzyłem? – zapytał. – Zakochałem się.

Milczałam, on patrzył mi głęboko w oczy. Odrzucił kosmyk brązowych prawie czarnych włosów z oczu. Niebieskich jak morze, pięknych oczu.

-Każda chwila, gdy widzę ciebie i Theo jest dla mnie ciosem. Nie zwykłym uderzeniem w twarz, czy kopniakiem w goleń. Jest jak nóż który powoli i dokładnie wbija się w moje serce, pozostawiając dziurę którą może uleczyć uśmiech osoby, w której jesteś zakochany. Rozumiesz?

-Jason ja… - zaczęłam.

-Wiem, wiem ,nie możesz. – odparł z rezygnacją.

Wstał i wyszedł z pomieszczenia. Zostawił otwarte drzwi. Nie minęła chwila jak ruszyłam za nim. Siedział na krześle, obok recepcji, znów patrzył nieruchomo w podłogę. Podeszłam.

-Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapytałam spokojnie.

-Nie miałem odwagi. – oparł podnosząc wzrok. – Z każdą chwilą, którą spędziłem z tobą, przekonywałem się do mojego uczucia. Dużo czasu siedziałem cicho, ale nie dał bym sobie spokoju gdybym nie spróbował.

Wstał i zbliżył się do mnie, położył mi dłonie na biodrach.

-Za każdym razem gdy cię dotykałem czułem się niesamowicie.

Nasze twarze były już bardzo blisko, oddychaliśmy jednym powietrzem. Jeszcze bliżej, nasze nosy się już dotykały, Jason cały czas patrzył mi głęboko w oczy. W końcu odważył się i pocałował mnie. Odepchnęłam go i wyszłam z ratusza. Otwierając drzwi usłyszałam jego głos.

-Wybacz Jane!