Rozdział 35

                                     Pomoc strategiczna

Przeszliśmy całe miasto, żeby dojść do naszego nowego apartamentu. Duży, biały budynek z wielkimi oknami. Weszliśmy, na środku korytarza stała winda. Theo kliknął guzik, dojechaliśmy na samą górę. Po wyjściu z windy ukazał mi się piękny pokój. Panowały tutaj barwy ciepłe, drewniana podłoga, czerwone zasłony, pomarańczowe ściany. Kominek przy ścianie.

-Pięknie tutaj. – powiedziałam. W moich słowach było słychać zachwyt.

-Fajnie, że ci się podoba, kochanie.

W drugim pomieszczeniu była sypialnia, tak samo jak w tamtym pokoju, drewniana podłoga, pomarańczowe ściany. Między łóżkami było wielkie okno. Widać z niego całe miasto, wielkie budynki, ogrody, park. Wszystko. Otworzyłam małe drzwi, obok stolika nocnego. Mała, skromna łazienka z wanną. Marzę o kąpieli. Na razie nie mogę sobie na to pozwolić. Za 30 minut mamy być w gabinecie prezydenta. Theo stał w jadalni, kroił warzywa.

-Robisz kolację? –zapytałam.

-Tak, jak wrócimy to zjemy.

Podeszłam do niego i przytuliłam go. Jego usta dotknęły mojego czoła.

-Chodźmy. – wyszeptał.

Zjechaliśmy windą i ruszyliśmy w stronę ratusza. Przed budynkiem stały dwa czarne, duże samochody z przyciemnianymi szybami. Pewnie przyjechali przedstawiciele naszego miasta, pomyślałam. Weszliśmy do środka, Walter rozmawiał z jakimś młodym mężczyzną. Brunet średniego wzrostu, ubrany w niebieski mundur. Jest od nas. Clark i Luke weszli do ratusza. Clark stanął u progu, jakby zobaczył kogoś, kogo się bał. Brunet odwrócił się w naszą stronę.

-Clark?

-Dylan.

Podeszli do siebie, chwilę na siebie patrzyli. Clark wygląda na młodszego.

-Myślałem, że nie żyjesz. – powiedział Clark.

-To samo mogę powiedzieć do tobie, chudy.

Clark mówił mi, że gdy umarła Ellie nie miał nikogo. Pewnie myślał, że jego brat nie żyje.

-Przyjaciele, z obozu drugiego przyjechała pomoc strategiczna. – powiedział Walter.

-Czyli jednak coś w końcu zrobimy. – powiedział Luke.

Walter popatrzył na niego gniewnym wzrokiem i zapytał:

-Gdzie Jason?

-Po waszej kłótni wrócił do miasta. – odparł Theo.

-Wyślij mu wiadomość, że jest nam bardzo potrzebny. – powiedział Dylan.

Weszliśmy do gabinetu, prezydent czekał już ze swoją asystentką.

-Są wszyscy? –zapytał prezydent.

-Brakuje Jasona. – zawiadomił Clark.

-Przekażecie mu ustalenia z dzisiejszej narady. – odparł.

-Wszyscy bardzo dobrze wiemy, że chcecie w końcu dokopać im za to co nam zrobili. – zaczął Walter. – Dylan wpadł na bardzo dobry pomysł.

-Kilka miesięcy temu, skonstruowałem granat dźwiękowy. Emituje dźwięk usypiający, wszystkie żywe istoty które usłyszą ten dźwięk przejdą w stan hibernacji na około tydzień. W tym czasie mamy władzę nad ich miastem.

-Zabijmy wtedy dowódcę ich miasta. – powiedział Luke.

-Nie możemy tego zrobić, ich ludzie z gniewu zaatakują sami. – odmówił prezydent.

-Jak wyślemy te granaty? – zapytałam.

-Przez wyrzutnie będzie najbezpieczniej. – powiedział Dylan.

-Jaka w tym nasza rola? – zapytał Theo.

-Po wysłaniu granatów, trzeba przeszukać dowództwo. – powiedział Walter.

-Kiedy wysyłamy granaty? – zapytał Clark.

-Jak najszybciej. – odparł Walter.

-Dylan czy możesz wystrzelić to dzisiaj wieczorem?

-Tak, będę potrzebował dwóch osób do pomocy. Clark, Luke możecie? –zapytał.

Kiwnęli głowami zgadzając się na prośbę.

-No to mamy wszystko ustalone, przez teleskop w pomieszczeniu obserwacyjnym będziemy widzieć czy granat zadziałał.

-Dziękuje za naradę, dobranoc.

Wyszliśmy wszyscy z sali. Theo i ja ruszyliśmy do garażu po motory, nie chciało mi się wracać pieszo.

Theo rozpalił w kominku, przy stole zjedliśmy kolację. Rozmawialiśmy o wspólnej przyszłości. Po kolacji skorzystałam z naszej nowej wanny. Nowy apartament bardzo mi się podoba.

Mam nadzieję, że plan Dylana się sprawdzi wtedy będziemy mieli przewagę nad przeciwnikiem. Może uda nam się jednak podpisać ten pakt.