Rozdział 42

Znajdziemy go

Wróciliśmy do ratusza, na korytarzu panowało zamieszanie. Widzę jak Liam rozmawia z Walterem. Ciekawe czy przyjmą go do wojska. Liam wygląda na silnego, jest wysoki, dobrze zbudowany. Ma ścięte na jeża włosy i zielone duże oczy. Jest przystojny. Walter przywołuje nas ręką, podeszliśmy.

-Powołał się na was, więc się nim zajmiecie. – zawiadomił Walter.

-Nie ma problemu. – uśmiechnął się Theo i poklepał Liama po ramieniu.

-Walter możemy porozmawiać? –zapytałam.

-Chodźmy do mnie.

Jego gabinet jest wielki, na środku stoi wielkie, mocne biurko. Na ścianach wiszą obrazy, podobizny różnych żołnierzy. Na podłodze leży taki sam dywan jak w korytarzu a pod nim marmurowa, lśniąca podłoga. Usiedliśmy z Theo, na fotelach naprzeciwko Waltera.

-No więc słucham. – powiedział Walter.

-Obiecałam komuś, że znajdę osobę która zabiła Dylana. Miałam pomysł skąd dowiedzieć się o kryjówkach snajperów, ale niestety muszę z niego zrezygnować. Słyszałeś o dzisiejszym incydencie w szpitalu?

-Nie, co się stało?

-Alex podłożył bombę i zwiał. – odparłam.

-Znowu. – dodał Theo. – I pewnie gdyby nie my, nawet byś się nie dowiedział.

Walter spojrzał na niego z gniewem, widzę, że Theo też nie jest z tego zadowolony.

-Za kilka dni wyruszam do lasu szukać snajpera. – zameldowałam.

-Jane, jesteś pełnoletnia, możesz podejmować sama decyzje. Ale zaklinam cię na wszystko nie idź, wyślemy kogoś. – odparł już z przejętą miną Walter.

-Podjęłam decyzje i jej nie zmienię. – odparłam.

-Będę z nią. – zameldował Theo.

Walter wstał i podszedł do dużego okna. Podobne jest w naszym mieszkaniu. Na myśl o tym, że może nam się coś stać w tym lesie i nie wrócimy do domu, przechodzą mnie ciarki.

-Stracę dwóch bardzo ważnych dla mnie żołnierzy. – powiedział patrząc w okno.

-To nasza decyzja. Nie zmienisz jej.

-Wiem, wiem. – odparł z rezygnacją.

-Pójdziemy już. – powiedziałam. – Do zobaczenia.

Przed wyjazdem mam kilka spraw do załatwienia. Muszę pojechać do domu, nie będę im mówić, że idę szukać snajpera. Powiem, że po prostu przyjechałam w odwiedziny.

Zerkam na rozpiskę wywieszoną w korytarzu na tablicy. Wygląda na to, że dzisiaj mam już wolne. Wróciliśmy do domu, powiedziałam Theo o moich planach. O tym co muszę zrobić przed wyjazdem.

-Boję się, że nie wrócimy. – Wyszeptałam, będąc w jego ramionach.

-Wszystko będzie dobrze. Jak zawsze. – uspokajał mnie i pocałował delikatnie w czoło.

-Ciekawe ile zajmie nam to poszukiwanie.

-Nie długo, szybko złapiemy tego drania. – powiedział Theo.

Znowu przeszły mnie ciarki, przypomniałam sobie dzisiejszą minę Clarka. Obiecałam mu, że znajdę zamachowca i ani przez moment, nie przeszło mi przez głowę, aby się z tej obietnicy wycofać.

Poszłam pod prysznic, zimny, długi prysznic. Właśnie, tego mi było trzeba. Umyłam zęby, rozsmarowałam krem na dłoniach. I usiadłam wygodnie w fotelu, patrząc w okno. Ten widok nigdy mi się nie znudzi. Jutro rano jadę do rodziców ciekawe, czy uda mi się zachować to w tajemnicy. Nie chcę robić scen jak ostatnio, nie chcę ich martwić. Przecież wiadomo, że wrócę. To raczej pewne.