Rozdział 45

Wieczór

Praktycznie całą noc spędziliśmy patrząc w gwiazdy. Dużo rozmawialiśmy, na temat naszej wyprawy. Jutro wieczór, to pora, w której wyruszymy na poszukiwania. Dawno wybiłam sobie z głowy strach, ale pamiętam, że musze na siebie uważać. Dla taty. Nie zapomniałam o prośbie mamy, nie chcę, żeby tato cierpiał. Nad ranem widział go przed szpitalem. Opierał się o barierkę patrzył na przed siebie, nic więcej. Jego smutna, zmęczona mina, sprawia, że chce mi się płakać. Z całych sił próbuję zatrzymać łzy, i przez to wydaję z siebie dziwny szloch. Theo to usłyszał, przytulił mnie mocniej. Jego kciuk gładził mój policzek. Chcę i muszę wziąć się w garść, teraz. Wstaję otrzepuję spodnie i schodzę do pokoju. Pakuję plecak szybko. Mówię Theo, żebyśmy wracali do miasta, i zabrali tatę ze sobą. Pakujemy się i ruszamy w stronę szpitala. Tato nadal jest oparty o barierkę, gdy mnie zauważa stara się uśmiechnąć.

-Tato, możesz pojechać z nami do miasta? Załatwiłam ci już pracę. – zaczęłam.

-Jane, nie zostawię wszystkiego i nie wyjadę, tak nie można.

-Teraz będziemy widywać się bardzo rzadko. – odparłam z rezygnacją.

-Przyjeżdżaj zawsze gdy będziesz mogła. – powiedział.

Pocałował mnie w czoło i zrobił znak krzyża. Jego kącik ust znowu wykrzywił się do góry. Widzę w jego oczach, że chce dodać mi otuchy, sprawić aby stała się silniejsza. Dokładnie tak jak chciała tego mama.

Nie będę go już więcej prosiła, podjął decyzje, może i ma rację. Nie będę się nad tym zastanawiać. Teraz chcę znaleźć snajpera jak najszybciej i wrócić tutaj, do taty.

Razem z Theo wsiedliśmy na motory i ruszyliśmy w drogę powrotną do miasta. Robi się coraz jaśniej, dzisiaj będzie piękna pogoda. Niczym wrócimy do mieszkania, wstąpiliśmy do jadalni w hotelu. Zjedliśmy szybkie śniadanie. Żaden z nas nie miał nastroju do przygotowywania posiłku. Dostałam wieczorem wiadomość, że w skrytce będę przygotowana broń. Weszłam do mieszkania, Theo wyciągnął worek i położył na stół. Powoli wyciągał każdy karabin, pistolet, granat, pudełko z amunicją.  Do naszych plecaków wpakował nóż, granaty amunicje. Powiedział, że w nocy będziemy spać w namiotach. Nie sądzę, żeby na akcji w lesie chciałoby mi się spać. Wyobrażam sobie tą akcje. To straszna wizja, od razu staram się ją odrzucić. Jesteśmy spakowani, mamy całe dwa dni wolnego. Walter już nie dawał nam dyżuru i dobrze, to takie nudne. Ciekawe czy coś działo się w mieście przez ostatni dzień. Robię sobie kawę i sięgam po gazetę. Wybudowali, nowy ośrodek szkolenia żołnierzy, jak miło. Jest tutaj informacja o naszej jutrzejszej akcji, znów będą krzyczeć, że jesteśmy bohaterami choć wcale się tak nie czuję. Teraz zostaje mi tylko czekać, czekać. Czuję, że czas specjalnie będzie mi wolno płyną, bo chcę mieć to już za sobą. Odkładam gazetę i kładę się na łóżko, Theo robi to samo. Razem tak leżymy w ciszy, patrząc na biały, czysty sufit. Jesteśmy gotowi, teraz tylko wyluzować i czekać. Tyle.