Rozdział 39

Spojrzeć mu w oczy

Oglądałam wschód z herbatą w ręce. Theo sprzątał po obiedzie.

-Gdzie jest teraz Alex? – zapytałam.

-W szpitalu.

-Co z nim?

-Nic poważnego, niestety wyjdzie z tego.

-Chcę jeszcze raz spojrzeć mu w oczy. – powiedziałam.

-Nie wiem czy to dobry pomysł.

-Pójdę tam.

Wzięłam łyk herbaty i postawiłam ją na blacie. Ubrałam buty i kurtkę, zjechałam windą na dół. Motor stał przed budynkiem, Theo wyszedł za mną.

-Naprawdę myślałaś, że puszczę cię tam samą? – zapytał.

-Wiedziałam, że za mną pójdziesz. – odparłam i uśmiechnęłam się do niego.

Wsiedliśmy na jeden motor i ruszyliśmy. Nigdy nie byłam tutaj w szpitalu, nawet nie wiem gdzie jest. Theo wiózł nas przez wąskie uliczki, aż dojechaliśmy do małego białego budynku. Weszliśmy do środka, na korytarzu nie było nikogo oprócz recepcjonistki.

-W czym mogę pomóc? – zapytała.

-Poradzimy sobie. – odparł Theo.

Był tutaj, wie gdzie jest sala Alexa, zaprowadził nas do niej. Otworzył drzwi kopniakiem. Alex leżał na łóżku z bandażem na czole, gdy zobaczył Theo od razu się poderwał.

-Po co przyszliście? – zapytał zdenerwowany.

-Przyszłam spojrzeć czy w twoich oczach znajdę choć trochę skruchy.

-Pamiętasz jak mówiłem ci, że nie śpię po nocach, bo zamordowałem tylu ludzi? Kłamałem. Przyzwyczaiłem się do tego, że moje sumienie nie daje mi spokoju.

-Do tego nie da się przyzwyczaić po prostu jesteś potworem bez duszy.

-Nie próbuj wzbudzić u mnie poczucia winy Jane.

-Za to wszystko powinieneś nie żyć. – powiedział Theo.

-Trzeba było uderzyć mną o podłogę mocniej! – krzyknął Alex i zacisnął zęby z bólu.

-Teraz żałuje, że tego nie zrobiłem.

-Możesz mi powiedzieć jak uciekłeś z więzienia, i jak trafiłeś do miasta?

-Jestem dobrze wyszkolony, ucieczka z waszego głupiego więzienia nie była problemem, do miasta doszedłem pieszo. – odpowiedział Alex. – Teraz wolałbym nie żyć.

-Akurat tę prośbę, można spełnić. – powiedział Theo.

Wstałam, popatrzyłam Alexowi głęboko w oczy i wyszłam. Zaczekałam obok motoru na Theo. Wyszedł wyraźnie zdenerwowany.

-Ty go nie zabijesz prawda? – zapytałam.

-Nie, nie chcę mieć obciążonego sumienia, przekaże to Walterowi, niech wyśle tu kogoś czy coś w tym stylu.

Podszedł do mnie i położył mi ręce na biodrach, i pocałował.

-Wracajmy do domu. – wyszeptał.

-A co z naszą pracą?

-Mamy wolne do jutra. – odparł.