Rozdział 67

Rozdział 67

Tato wytłumaczył mi, że ma teraz dużo pracy na oddziale, więc nie może teraz rozmawiać. Dał mi klucze do mieszkania i powiedział żebym przygotowała coś na kolacje. Jason poszedł zobaczyć się ze starymi kumplami, a ja z Ianem do mieszkania. Pierwsze co zobaczyłam to ogromny bałagan, puste butelki po winie, nie pomyte naczynia w zlewie, porozrzucane ubrania po podłodze.

-Ehhh… Zajmij się kolacją, a ja ogarnę ten bajzel – powiedziałam do Iana z lekkim zmęczeniem.

Ian bez słowa wziął się do pracy przy obiedzie. Poskładałam ubrania, podkurzałam, ogarnęłam butelki. Wydawało mi się, że będzie z tym więcej roboty. Nie jestem zła na tatę, że był tutaj taki nie porządek, nadal cierpi po śmierci mamy.

-Od razu lepiej. – powiedziałam odkładając worek na śmieci. – Nastawię pranie i skończone.

-Kolacja gotowa, za ile będzie twój tata? – zapytał Ian rokładając talerze na stole.

Do domu wpadł Jason z uśmiechem, od razu usiadł przy stole.

- A ty co taki wesoły? – zapytałam opierając się na jego barkach.

-Bo spodziewam się pysznego posiłku od kucharza Iana. – zaśmiał się.

-A co jeśli ci powiem, że nie zasłużyłeś sobie na kolacje? – zapytał Ian.

-Daj mi jeść a nie takie głupoty gadasz. – odgryzł

-Darmozjad. – zaśmiał się podając mu talerz pełen jedzenia.

Tato przyszedł i zjedliśmy kolacje. Wszystkim bardzo smakowało wykwintne danie Iana. Usiedliśmy na kanapie, tato mi opowiadał co się u niego działo, jak praca itp.

-Gdzie jest Theo? Zachorował? – zapytał tata.

-Theo niestety nie żyje. – wyręczył mnie Ian, a ja odetchnęłam z ulgą, że po raz kolejny nie będę musiała wypowiadać tych słów.

Tato widział, że się rozklejam więc mocno mnie przytulił, wyszeptał, że wie co teraz czuje.

-Widzę, że niezłe porządki mi tutaj zrobiliście…

- Nie ma za co – odparłam.

Chwile jeszcze zostaliśmy, ale wszyscy chcieliśmy być na noc w domu, jutro mam szkolenia, więc musze być w obozie. Nie minęła dwudziesta a my zebraliśmy się i pojechaliśmy do domu. Standardowy plan: prysznic i do łóżka. Tym razem Jason nie przyszedł.

Obudziłam się rano, pełna energii do pracy, szybko włożyłam mundur. Dwa lenie jeszcze spały. Obudziłam ich gwizdem czajnika.

-Kawa gotowa, wstawajcie!!! – popędziłam jakby byli moimi poddanymi.

Zerwali się, ubrali, wypili kawe i byli gotowi do pracy. Pojechaliśmy jak zawsze motorami, mimo że padał deszcz. Dojeżdżaliśmy do bramy, ale nikt nie otwierał. Jason podszedł i próbował wciskać guzik, dopiero po paru minutach brama się otworzyła.

Na placu nie było nikogo, kompletnie nikogo, podjechaliśmy pod budynek dowództwa, ktoś tutaj jednak musi być pomyślałam. W środku był Tomas, generał oddziału 6, był ranny.

-Gdzie są wszyscy?! – zapytałam.

-Nic nie wiecie? Wróg zaatakował. Wszystkie oddziały są u bram miasta, walczą na śmierć i życie. – opowiedział Tomas.

Nogi się pode mną ugięły, Ian to zauważył i musiał mnie trzymać, żebym nie upadła.

-Tylko tego brakowało. – opowiedziałam, rzucając się do drzwi.

Zaczęło się, najgorszy scenariusz się spełnia…